وقتی نابودیشان آرزویمان شد

پشت این کامپیوتر لعنتی می نشینم و خبر می خوانم... خبر آنان که در بندند ، آنان که فرار کردند ، آنان که منتظرند ، آنان که همه زندگی شان به پای انسانیتشان به باد رفت... و فقط گریه می کنم ، گریه می کنم وقتی نمی توانم کار دیگری بکنم ، و می اندیشم که آنان که شکنجه می شوند شاید صدایشان بلند تر بود ، آن روزها...

برداشتهای شخصی از چند فیلم خوب

به پیشنهاد یکی از دوستان خوبم از این به بعد هر فیلمی رو که می بینم در موردش می نویسم برداشتم رو ، احساسم رو حتی یک جمله !!!
طی سه روز گذشته این چهار فیلم رو دیدم :
شیرین / کیارستمی/ با وجود نقدهای زیادی که در مورد این فیلم شده و برداشتها و سلیقه های متفاوت ، من تا آخرین صحنه این فیلم رو با علاقه نگاه کردم و این تماشا برای من تجربه جالبی بود و به IIIII نفر دیگر از کسانی که دوست داشتم ، دادم تا اونها هم تجربه کنند و معتقدم باید خیلی چیزها رو در زندگی تجربه کرد ، مخصوصا اگر این تجربه متعلق به کارگردان خوب کشورمان کیارستمی هم باشد.
هم دلم می خواست داستان فبلم رو که خسرو شیرین / شیرین و فرهاد نظامی گنجوی بود و انگار از رادیو پخش می شه رو تا آخر گوش کنم و هم برام جالب بود عکس العمل های بازیگران زن سینمای ایران و جهان رو نسبت به این روایت ببینم. جالب اینجاست ، با وجودی که در بعضی صحنه ها که یکی از بازیگران زن رو نشون می داد ، مثلا همایون ارشادی یا رحمانیان هم حضور دارند ولی انگار اصلا قرار نیست نماشاچی های مرد در این فیلم هیچ واکنشی نشون بدهند و ما باید داستان رو از نگاه زنان ببینیم... به هر حال برای من دیدنش جالب بود.

Dancer in the dark / لارس فن تریه
فقط می تونم بگم اونقدر این فیلم شاهکار و اثر گذاره که بلافاصله IIII نسخه ازاون تکثیر کردم و دیدنش رو با هیجان پیشنهاد دادم و هنوز هم از دیدنش سرشار از یه جور احساس عجیب هستم.

Don't tell / فیلم ایتالیایی است و اسم کارگردانش رو هم نمی دونم
اما داستان در باره خواهر و برادری ست که پدرشان در دوران کودکی آنها بیمار بوده و شبها به جسم کوچک و کودکانه شان تجاوز می کرده و اکنون آنها در ایجاد ارتباط با خانواده هاشان دچار مشکل هستند و البته در نهایت این روابط به درستی سرانجام می یابد...

Stay / مارک فارستر
جریان یک روانپزشک و بیمارش رو نشون می ده که در طول فیلم احساس می کنی این خود روانپزشک ِ که ممکن ِ دچار توهم شده باشه... اما دیالوگ های قشنگی داره. یکی ، دو صحنه اول فیلم وقتی حلقه رو تو دست فاستر روانپزشک دیدم فکر کردم دوست دخترش اون رو گذاشته و رفته اما همه چیز کاملا عکس برداشت من بود. اینطور بگم که فیلم از پایان شروع شد و با آغاز خاتمه یافت.